Klaar om te (ver)dragen, binnen / buiten juwelen van Eva van Kempen

Tentoonstelling Klaar om te dragen, Eva van Kempen
Museum De Fundatie, Kasteel Het Nijenhuis, Heino/Wijhe,

8 September 2017 t/m 11 Februari 2018
Foto: Museum de Fundatie

Eva van Kempen:? een edelsmid, een ervaring, een idee, een bevlogen concept

Eva van Kempen is geboren op 30 november 1976 in Rotterdam. Ze is als edelsmid geschoold in Schoonhoven. Ze maakt sieraden waarbij het idee is om schoonheid te dragen, om het lichaam te versieren en zijn schoonheid te accentueren. Gedreven werkt ze en creëert ze schoonheid van duurzame materialen.

En dan wordt Eva van Kempen geconfronteerd met ziekte en gered worden

Ze ziet de ziekenhuismaterialen met haar oog van edelsmid en voelt de diepe, innerlijke schoonheid van het redden van levens. De materialen zijn gebruikt, overbodig geworden omdat ze hun functie vervuld hebben. De materialen hebben een leven gered, een leven verlengd, een ziekte het hoofd geboden of pijn verlicht. Ze worden achtergelaten, vergeten, afgedankt, weggegooid. Terwijl ze het leven van mensen een nieuwe kans hebben gegeven met al hun door mensen gevormde kracht, die soms faalt. Eva van Kempen wil hen in ere herstellen voor wat ze als materiaal betekend hebben.

Haar hart is loyaal naar het grootse wat dit materiaal heeft kunnen veroorzaken of geprobeerd te veroorzaken. Haar kunstenaarsoog ziet de schoonheid van dit materiaal en wil het levenloze materiaal van leven bezielen.

Een lawine van tegenstellingen ontstaat: duurzaam - niet duurzaam?leven - dood?nieuw - oud

hard - zacht?klaar voor gebruik - verbruikt binnen - buiten?vergankelijk - onvergankelijk.

Ze verbindt de tegenstellingen in sieraden.

Beeldend ervaart ze de onweerstaanbare verbintenis tussen het binnenste van het lichaam en het buitenste ervan in het herstel tot volle glorie van leven. Ze voelt de schakel tussen binnen in het lichaam en buiten het lichaam.

Dan laat ze de ziekenhuisslangen door haar handen glijden. Doorzichtig, zacht en sterk. De verbintenis naar leven, het infuus. Met engelengeduld en volharding snijdt ze schuine plakjes, schuin als de hals, tot een punt van het onverwacht stevige en toch zachte materiaal. Ook van vloeibaar zilver maakt ze schuine plakjes, eindigend in een scherpe punt bekroond met een zoetwaterparel. Het materiaal van het ziekenhuis verbindt zich met het materiaal van de edelsmid. Er ontstaat een harmonie met natuurlijke en door mensen gemaakte materialen.

In de choker, nauwsluitend om de hals, een woord dat dichter bij de dood staat dan bij het leven, zorgt het ziekenhuismateriaal voor de ruimte, ademruimte. Het zachte materiaal van de ziekenhuisslang met het glanzend sterke van zilver.

Museum De Fundatie nodigde Eva van Kempen uit een aantal sieraden te ontwerpen voor beelden van het museum. Als eerste legt Eva van Kempen de choker om de hals van Maria Lani. De kracht van het brons van Maria Lani biedt het hoofd aan de Schuine plakjes. Om de hals van de levende vrouw geeft de huid nog meer doorzichtigheid aan de schuine plakjes.

De mens kan leven verwekken, wil leven verwekken of wil geen leven verwekken. En dan de confrontatie met het menselijk lot, willen scheppen, maar niet kunnen. Maar de mens laat zich niet weerhouden:?Leven schenken, leven scheppen, medische conceptie als een provelutie: ivf, in vitro fertilisatie.

De glazen spuitjes worden gebruikt om Decapeptyl te injecteren in de vrouw ter voorbereiding op ivf. Samen met de plastic staafjes worden het zonnestralen om de hals van het ‘portret van jonge vrouw’.

Sieraden zijn om mooier te maken, om te versieren, om iets meer te laten zijn dan het is, om iets beter tot zijn recht te laten komen. Maar als het gaat om ziek zijn en het gevecht om het leven, en je dat naar buiten weet te brengen, wordt het een eerbetoon aan het leven.

Het materiaal van de neonatologie, het leven reddend wat nog maar net en te vroeg geboren is, slingert zich om het lichaam als een guirlande die het lichaam celebreert.

In de beademingsslangetjes voor de piepkleine neus en de kleine tuutjes voor het mondje waarmee voorzichtig melk wordt ingespoten, worden injectienaalden gestoken met parels.

In het sieraad worden ze als zichtbare melkklieren over de borst gedrapeerd. Wat van binnen nog door had moeten groeien wordt van buiten zichtbaar.?Zo krijgen de ziekenhuismaterialen de vorm van een erekrans om het lichaam. Eva van Kempen verbindt leven en dood in een vieren van het leven.

Sieraden voegen iets kostbaars toe aan het lichaam, met het medisch materiaal krijgen ze de lading van de schoonheid van het leven zelf en geven ze het lichaam een extra dimensie van schoonheid. Het leven dat gekozen kan worden en niet overvalt, maar verwelkomd kan worden.

De anticonceptiepil die de vrouw de macht geeft haar eigen keuze te maken over het scheppen van het leven, wordt een kuisheidsgordel waar zij zelf de sleutel van heeft.

Waar de sieraden de mens mooier maken, herinnert het medisch materiaal aan het diepe niveau van het leven van de mens die zelf beschikt over nieuw leven creëren. De torso die haar armen ten hemel strekt, bejubelt de keuzevrijheid.

Bloed, het nectar van het leven. In buisjes opgevangen om het leven te begrijpen. Op de buste van Charlotte van Pallandt vallen de buisjes bijna samen met de indrukwekkende persoon die uitgebeeld wordt.

De stent houdt diep in het lichaam de ader open en laat het bloed, het ultieme levenselixer, erdoor heen glijden. De mens ontsnapt aan de dood. Zoals de stent in de zekering werd geblazen, blaast deze stent leven in de mens die vernauwt. De stent wordt eigen aan het lichaam.

Eva van Kempen vormt een allegorie van deze medische schoonheid in een ring. Een ring voor de ringvinger die het samen-leven vastlegt voor in goede en in slechte tijden. Uiterlijke en innerlijke schoonheid raken opnieuw verbonden in het vieren van het leven.

Foto: Museum de Fundatie